آیا تا به حال برایتان پیش آمده که بخواهید طراحی‌های پیچیده‌ی دوبعدی یا سه‌بعدی خود را به دیگران نشان داده یا از پروژه طراحی خود خروجی بگیرید؟ یا تا به حال با نرم‌افزارهای گرافیکی کار کرده یا به طراحی انیمیشن پرداخته‌اید؟ اگر جواب‌تان حداقل به یکی از سوال‌های بالا مثبت است، احتمالا با رندرینگ آشنا هستید.
در حقیقت مهم‌ترین عملکرد ما در زمان پردازش رسانه‌های گرافیکی پیشرفته، رندرینگ (Rendering) نام دارد. در ادامه به تعریف رندرینگ، روش‌های اصلی آن و تفاوت‌های این دو روش می‌پردازیم:
رندرینگ (Rendering) چیست؟
رندرینگ فرآیند تبدیل عکس‌های دوبعدی و سه‌بعدی به مدل‌های قابل نمایش و قابل چاپ است. Rendering اغلب در طراحی‌های معماری، بازی‌های ویدئویی، انیمیشن‌ها، شبیه‌سازها و جلوه‌های ویژه فیلم‌ها استفاده می‌شود. رندرینگ همچنین می‌تواند برای نمایش مفاهیم بصری استفاده شود، پیش از این برای آن که بتوانیم تصویر نهایی یک مدل را درک کنیم ناچار به ساخت آن بودیم اما با تکنولوژی رندرینگ می‌توان فایل دیجیتال مدل تهیه کرده و با دیگران نیز به اشتراک گذاشت.
۲ روش اصلی رندرینگ
دو روش معمول برای رندرینگ وجود دارد:
CPU Rendering (central processing unit)
و
GPU Rendering (graphic processing unit)
CPU همان پردازشگر مرکزی دستگاه‌های رایانه‌ای بوده و وظیفه‌ی اصلی آن اجرای دنباله‌ای از دستورالعمل‌ها و پردازش کلی داده‌هاست، اما GPU یک پردازشگر گرافیکی قابل نصب بر روی رایانه بوده و بر روی انجام محاسبات خاص و کاهش حجم کاری پردازشگر مرکزی از نظر گرافیکی، پیکسل، بردار و ماتریس تمرکز دارد.